‘Mijn eerste werkweek als specialist ouderengeneeskunde zat er net op, toen mij het volgende overkwam:
Het is maandagochtend en tijdens de artsvisite word ik gebeld over een patiënte die niet aanspreekbaar is. “Dit kennen we niet van haar”. Niet pluis. Nadat ik even snel in het dossier heb gekeken, loop ik meteen naar de patiënte.
Als ik de kamer binnen kom, zie ik haar in bed liggen: ze ademt langzaam, volgens de verzorging zijn de wangen wat ingevallen, ze reageert nergens op. Op dat moment heb ik geen idee wat er aan de hand is, het zou van alles kunnen zijn. Gelukkig kan ik terugvallen op de rijtjes die ik tijdens mijn opleiding geleerd heb.
A Airway en C-spine: geen probleem hier.
B Breathing: hier ook niet.
C Circulation: nope.
D Disability: de EMV score is 3. Ik vraag aan de verpleging of mevrouw diabeet is: “Nee”. Ik laat toch maar haar bloedsuiker prikken: 0.8!! Probleem gevonden! …maar wat nu?
Zo’n lage bloedsuiker heb ik nog nooit gezien. Ik zal intraveneus glucose moeten spuiten. De verzorging gaat alles uit de noodvoorraad halen en ik ren snel terug naar mijn werkplek. Tijdens mijn ziekenhuisstage heb ik een wegwerp-stuwband meegekregen en ik heb deze altijd onderin mijn tas zitten ‘just in case’. Voor het eerst sinds mijn coschappen ga ik intraveneus spuiten. Mijn hart bonst in mijn keel. Gelukt! Ik zit meteen in het bloedvat. Terwijl ik het laatste beetje glucose inspuit, wordt de patiënte ‘aan de naald’ wakker. “Waarom staan jullie allemaal naast mijn bed?” Ik kan weer opgelucht ademhalen.
De rest van de ochtend stond ik nog bol van de adrenaline. Zoiets gebeurt zelden, wat een start van mijn werkweek! Het stelt mij gerust dat ik er met mijn rijtjes goed uitgekomen ben. En wat ik hieruit meeneem? DEFG: Don’t Ever Forget Glucose!’
Dit blog is geschreven door Eline Laro, specialist ouderengeneeskunde
Lees hier alle blogs van Eline »