‘Op een winderige, bewolkte dag verlaat ik mijn werk en fiets ik naar de andere kant van Amsterdam. Terwijl ik door de straten en parken van deze stad fiets, voel ik de kracht van de wind tegen mijn lichaam. Na een fietstocht van 45 minuten tegen de wind in, voel ik mijn beenspieren branden en het zweet parelt op mijn rug. Ik stap buiten adem van mijn fiets. Op dat moment zie ik mijn supervisor naar me zwaaien. Ze staat voor de deur van de woning waar we vandaag op huisbezoek gaan om te onderzoeken of er sprake is van dementie bij mijn patiënt.
Met een vriendelijke begroeting worden we ontvangen door meneer. “Ga zitten, dan haal ik wat te drinken,” biedt hij beleefd aan. Verlangend naar verfrissing na mijn fietstocht, wacht ik op het drinken. Maar tot mijn verrassing komt meneer naast me zitten en wordt er tijdens het gesprek niet meer over drinken gesproken. Ik besluit mijn eigen waterfles tevoorschijn te halen om mijn dorst te lessen. Met een glimlach op mijn gezicht pols ik voorzichtig bij meneer of hij zich herinnert wie wij zijn, maar zijn ogen verraden geen enkel spoor van herkenning. Geduldig en vol begrip leg ik uit wie we zijn. De vraag “Waarom waren jullie hier ook alweer?” komt gedurende ons gesprek meerdere malen terug. Telkens weer breng ik met een vriendelijke glimlach en empathie duidelijkheid over onze aanwezigheid, beseffend hoe vreemd het moet zijn om twee onbekende gezichten in huis te hebben, vooral wanneer de herinnering aan ons steeds weer vervaagt.
Om meneer op zijn gemak te stellen, besluit ik het gesprek te richten op zijn hobby’s. Met een oprechte interesse vraag ik naar zijn hobby, waar hij vol enthousiasme over dansen vertelt. Hij vertelt dat hij nog steeds voorstellingen bezoekt, maar bij doorvragen weet hij niet aan te geven waar deze voorstellingen zijn. Terwijl ik in de kamer rondkijk, valt mijn oog op de televisie en vraag ik me af of hij wel eens televisie kijkt. Meneer bevestigt dit en merkt op dat er de laatste tijd ‘geen ernstige dingen’ in het nieuws zijn geweest. Echter, ik weet dat er zojuist een aardbeving heeft plaatsgevonden in Turkije. Mijn blik dwaalt verder en valt op een krant die op de tafel ligt. Ik vraag me af of hij deze heeft gelezen. Hij stemt in, maar kan niet meer aangeven wat er in de krant staat. Achter me zie ik een aantal medicijnrollen liggen en ik vraag me af of hij zelf verantwoordelijk is voor het innemen van zijn medicijnen. Hij vertelt dat zijn vriendin hiervoor zorgt. Ik pak de medicijnrollen en zie tot mijn bezorgdheid dat ze de afgelopen maanden ongeopend zijn gebleven. Mijn blik wordt getrokken naar het koffiezetapparaat. Hoewel meneer beweert dat hij het nog steeds zelf kan bedienen, geeft de casemanager aan dat dit al lang niet meer het geval is.
Kijkend naar de verwijsbrief zie ik zijn geboortedatum staan. Meneer is net jarig geweest. Nieuwsgierig vraag ik hem naar zijn verjaardag. Hij weet niet meer wanneer hij jarig was en of hij zijn verjaardag heeft gevierd. Hij verontschuldigt zich met de woorden: “Dat zijn dingen die ik wel eens vergeet.” Hij vertelt mij vervolgens hoe hij zijn partner heeft ontmoet. Ik ben nieuwsgierig of ze al die tijd al een stel zijn geweest, maar hij kan zich niet meer herinneren dat hij vroeger een andere partner heeft gehad, die inmiddels is overleden. Het wordt steeds duidelijker tijdens het huisbezoek dat er geen twijfel meer mogelijk is over de diagnose dementie.
Na een bezoek van meer dan een uur verlaat ik het huis met een mengeling van emoties én een gevoel van voldoening. Terwijl ik op mijn fiets stap, maak ik halverwege de route een welverdiende stop bij een bankje aan het water. Op dat moment realiseer ik me hoe bijzonder mijn werk is. Hoe bijzonder het is dat ik mensen in hun vertrouwende omgeving mag bezoeken en hoe dit kan bijdragen aan het stellen van een diagnose. Met extra dankbaarheid voor dit prachtige vak fiets ik terug naar huis. Ik kijk al uit naar de volgende fietstocht.’
Deze blog is geschreven door Janine Hogewoning. Ze is tweedejaars aios ouderengeneeskunde en doet momenteel haar ambulante stage bij Familysupporters in Amsterdam.
Lees ook de andere blogs van Janine