‘Het vak van de specialist ouderengeneeskunde heeft vele charmes, daarvan ben ik mij als arts in opleiding tot specialist heel bewust. Eén daarvan wordt maar weinig benoemd door mensen binnen ons vak, maar is wel erg belangrijk. Het lijkt vanzelfsprekend, maar als je het met aandacht ervaart, overvalt het je toch.
Zo had ik eens op een vrijdagavond bereikbaarheidsdienst aansluitend aan mijn werkdag. Nog voordat ik het pand had verlaten kreeg ik al het eerste belletje voor een spoedbeoordeling: een onwelwording op een andere afdeling. Terwijl ik mijn spullen bij elkaar raap, verzucht ik toch een beetje: als je dienst op deze manier begint, is dat vaak een slecht teken voor de rest van de avond. Mijn voorgevoel wordt bevestigd op het moment dat ik mijn derde beoordeling van die avond aan het verwerken ben en mijn telefoon opnieuw rinkelt. Koorts, flink ziek en benauwd. Via de telefoon geef ik instructies welke alvast opgepakt kunnen worden in afwachting van mijn beoordeling. Opnieuw raap ik al mijn spullen bij elkaar om naar het volgende adres te vliegen.
Bij aankomst vallen mijn ogen op de klok die prominent boven de deur van het kantoor hangt. Het is inmiddels half negen. Ik leg mijn spullen in de kamer neer. Als ik op het punt sta om gewapend met stethoscoop en meetinstrumenten richting de cliënt te lopen, komt de verzorgende van de avonddienst binnenlopen. Zij kijkt mij bezorgd aan en vraagt: “Volgens mij ben jij druk vandaag, heb je al wel gegeten?”. In een poging om haar gerust te stellen antwoord ik glimlachend dat ‘het er soms bij hoort en dat ik nog niet zo’n trek heb’. Ik weet niet zeker wat mijn antwoord minder betrouwbaar maakte, de opgezette glimlach of mijn knorrende maag die het overduidelijk niet eens was met mijn antwoord. De verzorgende kijkt mij met ietwat samengeknepen ogen aan en vertrekt weer uit het kantoor.
Ik vervolg mijn weg naar de cliënt, voer mijn onderzoek uit en stel vast dat het waarschijnlijk om een longontsteking gaat. Nadat ik het plan besproken heb met de cliënt, loop ik terug naar het kantoor om de rapportage te maken en de recepten te schrijven. Op het kantoor zit de verzorgende mij glimlachend op te wachten. Knipogend zegt zij: “Voor jou!” en verlaat het kantoor om haar eigen werkzaamheden te vervolgen. Op het bureau waar ik mijn spullen heb achtergelaten staat een kopje thee, een bord met een boterham met kaas en een bakje vanillevla. Ik schiet even vol en grinnik een beetje: wat heb ik toch ontzettend leuk werk, ook omdat ik met zulke lieve mensen mag samenwerken.’
Deze blog is geschreven door Anne Hiddink. Anne is eerstejaars aios ouderengeneeskunde en is werkzaam bij Azora. Vanuit Azora is ze werkzaam op een PG-afdeling en somatiekafdeling van Markenheem in Hengelo en Doetinchem.
Lees ook de andere blogs van Anne