Als specialist ouderengeneeskunde (in opleiding) werk je veel samen met andere disciplines. Dit maakt ons werk gevarieerd en geeft ons de mogelijkheid om te snoepen van de kennis van een ander. Samen proberen we de best mogelijke zorg te bieden voor onze kwetsbare cliënten. Af en toe ontmoet ik hierbij hele bijzondere collega’s.
“Ik heb mijn moeder al jaren niet meer zien lachen”
“Ik heb mijn moeder al jaren niet meer zien lachen”, was de reactie van de dochter van een cliënte, vertelde de verpleegkundige geriatrie en gerontologie mij. Het ging over een cliënte bij ons in het verpleeghuis die recent bezoek had gehad van mijn nieuwe collega Saar.
Ik had al eens van haar beroep gehoord, dus het was niet helemaal nieuw voor mij. Wat wel nieuw voor mij was, was de impact die Saar daadwerkelijk heeft op onze cliënten. In haar aanwezigheid vergeten de mensen even hun verdriet, zij voelen zich begrepen en ervaren geborgenheid. Ze mogen zijn wie zij zijn; ook als ze niet mobiel zijn of zich niet in woorden kunnen uitdrukken. Het maakt niet uit dat zij zich niet beseffen welke dag het is of dat zij moeilijk contact maken met hun medemens. Saar is er voor iedereen. Met haar zachte vacht, kwispelende staart en vriendelijke gezicht nodigt Saar de mensen uit om contact met haar te maken. Saar is namelijk contacthond.
Haar baasje Gerrie vertelt:
Jij bent verpleegkundige geriatrie en gerontologie; hoe ben je daarin terecht gekomen?
Gerrie: “Ik was al een aantal jaren werkzaam op verschillende pg-afdelingen en verbaasde mij steeds meer over de benadering naar onze bewoners toe. Mensen zijn vaak al verder in hun ziekteproces bij inhuizen dus de zorg is ook complexer dan voorheen. Ik zag veel verschillen en vroeg mezelf af hoe ik hier meer verdieping in kon krijgen. Dit bleek de post HBO-studie Geriatrie Gerontologie te zijn.”
Wat doet een verpleegkundige geriatrie en gerontologie?
Gerrie: “Ik ondersteun de gespecialiseerd verzorgende psychogeriatrie en de teams in de omgang met het dagelijkse gedrag bij dementie. Gedrag wat wij zorgverleners vaak best lastig vinden en waarvan wij ons elke keer weer moeten afvragen: ‘Waarom laat een bewoner dit gedrag zien?’. Het is erg interessant en heel mooi om te werken aan het welzijn van de bewoner en het werkplezier voor de zorgverleners.
Daarnaast houd ik mijzelf bezig met de Wet Zorg en Dwang, waarbij ik collega’s stimuleer om samen te ontdekken wat nog wel kan zonder dwang (wat vaak heel veel is) en vooral waar onze bewoners nog blij van worden.”
Wat maakt het werken in de ouderenzorg leuk?
Gerrie: “Ouderen hebben letterlijk levenservaring, zo mooi en leerzaam om met deze doelgroep te mogen werken. Niemand kiest ervoor om ziek te worden en de laatste jaren van het leven afhankelijk van zorg te zijn. Om iemand in dit proces samen met zijn of haar geliefde te mogen ondersteunen is ontzettend dankbaar werk. Maar het allermooiste vind ik het pure contact: als je jezelf blijft, verbind op gelijkwaardig niveau kan je de mooiste momenten creëren. Een glimlach, een hand die mijn hand zoekt of de humor die gelukkig vaak nog lang blijft, daar word ik gelukkig van.”
Hoe ben je op het idee gekomen om een contacthond op te leiden?
Gerrie: “Ik zag steeds vaker artikelen voorbijkomen over het positieve effect van honden bij mensen met een vorm van dementie. Een oud-collega van Brabant Zorg attendeerde mij op het feit dat zij met zorgduo’s werken (contacthond & verzorgende of verpleegkundige), dat was bij mij de aanstichter. Ik heb mezelf meer verdiept in de wereld van AAI en contacthonden. Zo ben ik gekomen bij Stichting Contacthond waar ik samen met Saar, nadat ze door de keuring kwam, de opleiding ben gaan volgen. Hier heb ik vooral geleerd Saar te lezen: wat geeft zij aan in de groep, bij welke bewoner voelt zij wel spanning die ik nog niet voel/zie en welke bewoner heeft behoefte aan een knuffel?”
Welke herinnering met Saar is jou het meeste bijgebleven?
Gerrie: “O, zoveel. De lach die Saar brengt bij onze bewoners is onbetaalbaar. Een terminale vrouw die op bed Saar aait en daarbij een glimlach van oor tot oor heeft, ontroert mij zeer. Een man die door zijn ziektebeeld continu boos is op alles en iedereen; Saar komt binnen en hij moppert minutenlang tegen haar. Zij loopt niet weg, schrikt niet van zijn lelijke woorden maar legt haar koppie op zijn been, wat maakt dat hij haar gaat knuffelen wat hij met niemand anders doet.
Een man die op de afdeling kwam wonen met een Rechterlijke Machtiging, zoveel onmacht! Hij zag Saar en zei: ‘Heeee Beer, jongen kom maar, het komt goed hoor’. Hij spiegelde letterlijk zijn gevoel op Saar waardoor hij ook zichzelf rust en troost kon brengen. Prachtig, helemaal als naar aanleiding van Saar de familie een robothond heeft gekocht die nu zijn trouwe maatje is. Als Saar komt mag ze van hem met zijn Beer spelen. Geweldig.”
Deze blog is geschreven door Anne Hiddink. Anne is eerstejaars aios ouderengeneeskunde en is werkzaam bij Azora. Vanuit Azora is ze werkzaam op een PG-afdeling en somatiekafdeling van Markenheem in Hengelo en Doetinchem.
Lees ook de andere blogs van Anne