“Pas schreef Janine een blog over het uitvragen van beroepen bij patiënten op de psychogeriatrische afdeling. Dit kan een onderdeel zijn van de SAMPC wat staat voor Somatisch, ADL/Functioneel, Maatschappelijk/Sociaal, Psychisch en Communicatief. Dit is een assenmodel wat door specialisten ouderengeneeskunde en klinisch geriaters wordt gebruikt om problemen in kaart te brengen. Hierdoor focus je bij een consult niet alleen op het fysieke probleem (bijvoorbeeld kortademigheid bij hartfalen), maar kijk je voorbij de ziektes. Zo kan het naar voren komen dat iemand met hartfalen ook angstig is om opnieuw een hartinfarct te krijgen (psychische as) of vanwege de kortademigheid zichzelf niet meer kan douchen (functionele as). Vragen die onder de maatschappelijke/sociale as vallen kunnen zijn: ‘Bent u getrouwd?’, ‘Hoeveel kinderen heeft u?’ En ‘Wat deed u in het dagelijks leven; wat was uw beroep?’. Zo krijg je een compleet beeld van de patiënt. Bovendien is het een fijne manier om je patiënt beter te leren kennen. Zo gebeurt het dat je op een dinsdagochtend opeens over een bijzondere reis door India aan het praten bent in plaats van over pitting oedeem. Samen met het lichamelijk onderzoek onder andere noem je dat een Comprehensive Geriatric Assessment.
Een andere vraag die gesteld kan worden bij de sociale anamnese is ‘Wat zijn uw hobby’s?’. Meest voorkomende (en misschien aardig voorspelbare) antwoorden die ik tegengekomen ben zijn: bridgen, tv kijken, puzzelen, breien, kleinkinderen of koken. Exotischere antwoorden die andere aios kregen, waren: geocaching (het opsporen van een ‘schat’ middels GPS-coördinaten), fossielen verzamelen of klankschalen sessies in Oostenrijk.
Maar wat echt een glimlach op mijn gezicht toverde was de man op mijn GRZ-afdeling die stralend antwoordde: ‘cactussen’. Vroeger had hij er 500 in een glazen kas op zijn volkstuin, maar tegenwoordig nog – maar – 150 in zijn woning… Ik vroeg hem of hij ook een cactus met een bloemetje erop had en ja hoor, die had hij natuurlijk ook. Alle cactusnamen kon hij echter niet meer onthouden. Een paar dagen later toonde hij trots een oud fotoboekje met de cactussen erin. Met smart keek hij uit naar het moment dat hij kon terugkeren naar huis en dus naar de cactussen. Zijn motivatie om te oefenen was daardoor onuitputtelijk. En wat zijn beroep was? ‘Bouwvakker.’ Met Kerst kocht ik een cactus met een kerstmuts voor hem. Hóe leuk is mijn werk!”
Deze blog is geschreven door Michelle Botter. Ze is specialist ouderengeneeskunde en werkt in een gerontopsychiatrisch verpleeghuis en in de eerste lijn in Rotterdam.
Lees ook de andere blogs van Michelle