‘Ik loop over de gang en ik heb de pas er behoorlijk in. Zeker als je mijn looptempo vergelijkt met de gemiddelde bewoner op onze afdeling. Op de gang zitten drie dames op een bankje. Twee van hen ken ik.
De ene heeft een sjaaltje om. Zij heeft eerder op mijn somatiekafdeling gewoond. Daar ging het niet goed omdat haar geheugen achteruit ging. Ze dronk veel alcohol omdat ze vergeten had dat ze al een glas op had, en waarschijnlijk ook omdat ze zich ongelukkig voelde. Ze weigerde zich te laten verzorgen of schone kleren aan te trekken. Ze is zelfs een keer vergeten om zich aan te kleden. Ze had geen familie meer in leven. Het was een nare situatie en wij wilden haar graag helpen. Maar zij wilde niets van ons weten. Op een gegeven moment verslechterde de situatie zo erg, dat we hebben overwogen om haar gedwongen op te laten nemen op de PG-afdeling. Dit gaat natuurlijk niet zomaar: daarom is er een rechter gekomen om te kijken of er een rechtelijke machtiging afgegeven kon worden. Dit is nogal een hele gebeurtenis: er vindt dan een zitting plaats met de rechter, een griffier, deze mevrouw zelf, haar advocaat en ik als arts. Zij had hier helemaal geen zin in. Uiteindelijk liep ze met ons mee, maar wel met een halflege fles wijn in haar hand. Tijdens de zitting werd ze boos en dreigde ze zichzelf wat aan te doen als ze weg zou moeten. De gemoederen liepen best hoog op. Uiteindelijk is de machtiging afgegeven en is ze verhuisd naar de PG-afdeling. Sindsdien zie ik een hele andere vrouw: ze is vrolijk, maakt veel contact met anderen, ze is vriendelijk en bovenal: ze voelt zich thuis. Elke keer als ik haar zie dan groet ze mij, maar ze weet niet meer dat ik eerder haar arts ben geweest.
De andere dame heeft een blazer aan. Zij woont minder lang op de PG-afdeling en heeft een heel ander karakter. Ze is erg alert en ziet alles wat er om haar heen gebeurt. Ze vindt er vervolgens ook van alles van en ze is niet bepaald op haar mondje gevallen. Ze zegt waar het op staat. Als ik de woning binnen kom waar zij verblijft, dan vraagt ze altijd meteen wie ik ben en wat ik kom doen.
Terug naar de gang: ik vlieg zowat het bankje met de drie dames tegemoet. “Rustig! Voorzichtig! Niet zo snel!”, zegt de dame met de blazer. Hierop ging ik een beetje overdreven langzaam lopen, alsof ik ergens langs wilde sluipen. “Ja goed zo, dat is veel beter.” Vervolgens begon de dame met het sjaaltje te zingen op het tempo waarmee mijn voeten de grond raakten “La la la”. En voor ik het wist begonnen de andere twee dames mee te zingen en werd ik muzikaal de gang door begeleid.’
Deze blog is geschreven door Eline Laro. Eline is specialist ouderengeneeskunde en werkt op een PG-afdeling en somatiekafdeling van Van Neynsel in s-Hertogenbosch en Vught.
Lees ook de andere blogs van Eline