Ik arriveer bij een kleinschalige woonlocatie voor mensen met dementie. Bij binnenkomst ga ik op zoek naar de verzorgende. Ik vind haar in het kleine kantoortje. Bij de verzorgende is mevrouw A. De verzorgende vertelt met een glimlach dat ze al de halve ochtend bij haar in de buurt is. ‘Soms is ze een beetje angstig en dan blijft ze graag in de buurt.’ Ik begroet mevrouw A. en vertel dat we visite gaan doen. Ik wurm me op een krukje achter het bureau en de verzorgende gaat naast me zitten. We willen beginnen met de visite. Achter me staat een grote koffer. Mevrouw wijst ernaar. ‘Wat zit er in?’ vraag ik. De verzorgende vertelt dat het de accordeon van mevrouw A is. Haar man heeft deze kortgeleden gebracht. Mevrouw A. probeert de doos te openen. Ik vraag of ze er op wil spelen. Mevrouw beaamt dit. De verzorgende kijkt me aan en ik knik. Ze helpt mevrouw A. met het pakken van de accordeon.
Droomland
Mevrouw gaat alvast op een krukje zitten. Haar rug recht op, haar voeten stevig op de grond. Zelfs zonder accordeon in haar handen, heeft ze al de uitstraling van een accordeonist. Ze neemt de accordeon op schoot en haar vingers gaan twijfelend over de toetsen. Ze kijkt de verzorgende vragend aan: ‘Kan ik wel wat spelen?’ De verzorgende knikt haar bemoedigend toe. ‘Probeer maar wat’ zeg ik. Voorzichtig drukt mevrouw A. de toetsen in en de eerste klanken komen uit de accordeon. Langzaam wordt ze meer zeker van zichzelf en herken ik de klanken van Droomland. De ogen van mevrouw A. stralen. Kippenvel staat op mijn armen. Als ze kaar is, zucht mevrouw A. ‘Wat is dit toch fijn’. En strijkt liefdevol over de accordeon. De verzorgende en ik applaudisseren voor dit kleine privé-optreden. Ze vertelt ‘Ik heb deze zelf gemaakt.’ ‘Gemaakt?’ vraag ik verbaasd. ‘Ja, ik ben naar de winkel gegaan en heb hem zelf gekocht’ verduidelijkt ze. De verzorgende vertelt dat ze voor deze een grotere had, maar dat ze deze heeft verkocht. Ze heeft vervolgens deze zelf uitgezocht.
De orde van de dag
Mevrouw A. pakt de koffer en ruimt de accordeon weer op. De verzorgende zegt dat ze vanmiddag wel weer kan spelen. We ronden de visite af en gaan naar een andere bewoner om zijn voeten te bekijken. Mevrouw A. loopt gezellig met ons mee. Met afscheid nemen pakt ze me vast. ‘Ga je alweer weg?’ Ik zeg dat ik weer verder moet. ‘Fijn dat je er was,’ antwoordt ze. Terug naar de orde van de dag. Op de terugweg naar kantoor geniet ik nog na van het accordeonspel. Gelukkig heeft de dementie de muziek van mevrouw A. nog niet gewist. Hopelijk mag ze nog vaak spelen en genieten.
Deze blog werd geschreven door Milou van Wier, zij is 3e jaars aios ouderengeneeskunde.