Ik werkte net als basisarts in een verpleeghuis toen ik de waarneming deed voor mijn collega van de psychogeriatrische afdeling. Ik had al veel werkervaring opgedaan binnen het ziekenhuis, maar ik had nog niet eerder gewerkt binnen de verpleeghuiszorg.
In actie
Plotseling werd ik geroepen door de een verzorgende: ‘Meneer V. is niet aanspreekbaar!’ Ik ging hier samen met de verpleegkundige zo snel mogelijk naar toe. Deze man was vanmorgen gewoon wakker geworden en heeft zijn ochtendmedicatie ingenomen. Toen de verzorgende later terugkwam om hem uit bed te helpen, was hij niet meer te wekken. Ik verrichtte alle controles bij deze man en ik deed een aantal neurologische testen. Er waren echter geen afwijkingen te vinden… Mijn grootste vermoeden was simulatie, een relatief gevaarlijke diagnose om zo te stellen. Met dit in mijn achterhoofd heb ik overleg gehad met de zijn dochter. Zij wilde graag eerst zelf even langskomen en dan kijken wat we zouden doen.
Voor de gek gehouden
Tien minuten later loop ik samen met de dochter de kamer van deze man binnen. De dochter aan zijn bed zitten, pakt zijn hand en begint tegen hem te praten. Ineens gaan zijn ogen open en hij begint heel hard te lachen: ‘Ik heb de dokter voor de gek gehouden!’
We hebben er samen hard om moeten lachen. De glundering op zijn gezicht zal ik ook nooit meer vergeten. Ervaringen als deze maken dat ik mijn hart heb verloren aan de ouderengeneeskunde.
Geschreven door Bianca de Jong – Schmit, zij is aios ouderengeneeskunde. Deze blog verscheen eerder in het Medisch Contact.