‘Op dit moment ben ik bezig met mijn ziekenhuisstage op de afdeling Neurologie. Op deze afdeling begeleid ik ook coassistenten. Een van de coassistenten vroeg mij waarom ik gekozen heb voor het specialisme ouderengeneeskunde en wat ik zo leuk vind aan het vak. Ik vertelde hem dat het mij veel voldoening geeft om met een holistische blik naar kwetsbare patiënten te kijken en om op die manier een bijdrage te kunnen leveren aan de kwaliteit van hun leven. Maar bovenal dat ik het erg leuk vind om de patiënten te leren kennen en hun levensverhaal te horen. Patiënten leren je als jonge dokter mooie lessen.
Tijdens de visite gingen we op bezoek bij een 89-jarige patiënte. Zij had een afasie ten gevolge van een ischemisch CVA. We maakten een praatje met haar, ondanks haar afasie kon je merken dat ze talig sterk onderlegd was. Ze bleek Nederlands docente te zijn geweest. Dat is nu ook wat, dacht ik. Een vrouw die haar hele leven bezig is geweest met de Nederlandse taal en nu heeft uitgerekend deze vrouw een afasie… Hoe dan ook, ze liet zich niet uit het veld slaan. Ze was heel gemotiveerd om met de logopedist te werken aan haar herstel. Het viel me op dat de vrouw nog vol levenslust zat. Ik zei: “Volgens mij geniet u nog volop van het leven.” “Maar natuurlijk! Weet u wat het is? Het leven zit vol met uitdagingen en dit zie ik als een nieuwe uitdaging die op mijn pad komt.” De coassistent en ik namen afscheid. Toen we wegliepen keken we elkaar aan. Wat een wijze woorden van deze mevrouw en wat mooi om zo tegen ‘obstakels’ die op je pad komen aan te kijken.
We liepen verder en kwamen langs een 92-jarige dame. Zij had een neglect voor haar rechterkant. Wij stonden aan haar rechterzijde. Ze hoorde mijn stem en zocht ons aan haar linkerzijde, maar zag ons niet. “Waar zijn jullie nou?” vroeg ze. “Wij staan hier, aan de andere kant. Draai uw hoofd maar om.” Na even zoeken, zag ze ons. “Oh, kijk nou toch, daar zijn jullie.” We stelden ons aan haar voor en vertelden dat we de dokters zijn. “Ach”, zei ze. “Dat is leuk… jullie zijn de mooiste dokters die ik ooit heb gezien.”
Aan het einde van de visite vertelde ik de coassistent dat ik zulke glimlachmomentjes vaak heb met mijn patiënten in het verpleeghuis. Deze kleine interacties en mooie verhalen maken elke werkdag ontzettend leuk.’
Deze blog is geschreven door Dionne Rijnhout. Ze is tweedejaars aios ouderengeneeskunde en loopt momenteel haar ziekenhuisstage op de afdeling Neurologie.
Lees hier alle blogs van Florine