Het ‘levensverhaal’ van een dokter
Een kleine 15 jaar geleden werd ik tot mijn vreugde toegelaten tot de opleiding geneeskunde. Vanaf de derde klas op de middelbare school wist ik dat ik dokter wilde worden. Huisarts om precies te zijn. Vol enthousiasme begon ik met de opleiding. Vaak keek ik op naar de oudere jaars en vooral die laatste jaars die coschappen aan het lopen waren. Zij liepen al echt mee op die spannende werkvloer, waar het echt allemaal gebeurt.
Toen ik eenmaal coassistent was, legde ik onbewust mijn lat weer een stukje hoger. Ik keek toen op tegen de ANIOS, de basisarts die al klaar was en echt aan het werk was! Wauw! Ik voelde mij hierbij soms ‘maar’ een coassistent. Totdat ik erachter kwam dat je soms terug moet kijken om te beseffen hoe ver je al gegroeid bent. Dat besef was er ineens tijdens mijn coschap chirurgie, toen ik mocht assisteren bij een open buik operatie en er ook een 1e jaars geneeskunde student een snuffelstage deed. De chirurg vroeg toen aan de 1e jaars waar de lever lag in de buik, waarop hij de maag aanwees. Pas toen besefte ik mij dat ik in die bijna 6 jaar geneeskunde toch al wel aardig wat had geleerd. Ik was ontzettend gegroeid, zowel als persoon, als dokter.
Eenmaal klaar met de studie geneeskunde heb ik nog 4 jaar als ANIOS gewerkt bij diverse specialismen in het ziekenhuis. En ik bleef maar opkijken tegen die AIOS, die weer een stapje verder waren. En nu ben ik eindelijk AIOS, in opleiding tot specialist ouderengeneeskunde. Het heeft mij heel wat jaren geduurd voordat ik erachter kwam dat de ouderengeneeskunde mijn passie is. En wat ben ik trots op alles wat ik heb gedaan al die jaren en wat ik tot nu toe heb bereikt. In het begin voel je je zo klein als student, maar pas een stuk later in je carrière merk je dat je ongemerkt ontzettend bent gegroeid en je je echt wel ‘groot’ mag voordoen.
Levensverhalen in de ouderengeneeskunde
Het grappige is alleen dat binnen het mooie vak van de ouderengeneeskunde je met een patiëntenpopulatie te maken hebt die altijd meer levenservaring heeft. Het leven heeft ze gemaakt zoals ze nu zijn. En achter elk gezicht schuilt een persoonlijk levensverhaal. Een verhaal waar ik vaak ontzettend nieuwsgierig naar ben en ook in mijn vak de tijd voor krijg om hiernaar te vragen. Zij hebben in een tijd en periode geleefd, die ik mij soms maar moeilijk kan voorstellen. Geen mobiel, geen computer, geen tv en zelfs een auto was niet vanzelfsprekend. De Tweede Wereldoorlog, de hongerwinter. Een levenservaring die ik nooit heb meegemaakt en hopelijk ook nooit hoef mee te maken. Diep, diep respect vanuit mijn kant. En wat voel ik mij dan soms klein als ik deze integrerende verhalen hoor. Zij zien mij soms nog als de jonge dokter, wat ik als een compliment ervaar. Maar tegelijkertijd is het een populatie die soms nog het ‘ouderwetse’ respect heeft voor de dokter en ze je daardoor soms een heel groots gevoel geven.
Omgekeerd komt het ook voor binnen ons vak. Vooral op een psychogeriatrie afdeling voor patiënten met dementie. Het is een schrijnende ziekte, waarbij de patiënt zijn of haar communicatie vaardigheden en autonomie kan verliezen en hierdoor zichzelf als heel klein kunnen ervaren. ‘Terug naar de eigen ik’ wordt het ook wel genoemd. En wanneer voel ik me dan die ‘grote’ dokter? Als ik aan het sterfbed van een bewoner met vergevorderde dementie tevreden blikken en waardering krijg van familie dat iedereen zo goed voor hem/haar heeft gezorgd en dat ze blij zijn dat iemand uit zijn of haar leiden is verlost. Alleen de twee woorden: ‘Bedankt Dokter’, maken mij gelukkig en groot.
Deze blog werd geschreven door Bianca de Jong, zij is AIOS ouderengeneeskunde aan het LUMC. Lees hier de andere blogs die zij heeft geschreven.