Jeroen van der Ploeg is aios ouderengeneeskunde. In september 2019 reisde hij naar een afgelegen eilandengroep in Panama. Vier maanden lang behandelt hij Panamese ouderen. In het verpleeghuis en heel ver daarbuiten. Benieuwd naar zijn avonturen? Lees dan verder!

Elderly care?!

De afgelopen periode heb ik veel samengewerkt met artsen uit andere landen. Een erg leuke ervaring! Het is interessant om te zien dat er verschillen én overeenkomsten zijn. Zo merkten een Engelse collega en ik dat sommige vooroordelen zich niet per se houden aan de landsgrenzen: ‘Chirurgen schrijven summiere brieven. Cardiologen beperken zich het liefst tot één orgaan. En orthopeden vinden het vervelend dat er een patiënt aan de heupprothese vast zit.’ En zo zal er vast ook een vooroordeel gelden voor specialisten ouderengeneeskunde.

Tijdens een clinic werk ik samen met een SEH-arts in opleiding en een SEH-verpleegkundige uit de Verenigde Staten. Ze kijken me raar aan als ik tijdens clinic vertel dat we pauze gaan houden. Een regel die ik in Nederland ook heilig acht, dus in Panama ook. Zij echter niet, ‘Yeah, we don’t practice what we preach. We don’t have time for that.’ Ze vertellen dat ze ook niet veel anders kunnen vanwege de drukte op de SEH. In de VS komen de mensen voor de meest rare fratsen, die vaak geen spoedsituatie zijn, naar de ‘ER’. We praten erover dat de Nederlandse situatie er op de SEH wat anders uitziet, omdat in Nederland een samenwerking bestaat tussen de SEH en de huisartsenpost. Toch is er op de SEH in Nederland, en waarschijnlijk ook in veel andere Europese landen, een ‘epidemie’ op komst: op dit moment is gemiddeld 33% van de patiënten op de SEH 65 jaar of ouder. En dit percentage stijgt met 1% per jaar.

De volgende dag heb ik een coördinerende rol. Het is erg druk in de clinic, met complexe casus, zoals een jongeman met zowel HIV als TB, drie patiënten met epilepsie en een meisje die een hartklepvervanging moet ondergaan. Door de drukte heb ik vrijwel geen tijd om m’n lunch te eten. Ik zie de twee Amerikaanse meiden gniffelen. Ach ja, het is een streven.

Vrijwel elke week is het een komen en gaan van vrijwilligers. Dat betekent dat je je elke week weer opnieuw voorstelt. Na een aantal weken heeft zich een patroon ontwikkeld. Ten eerste is de naam Jeroen onmogelijk voor een ieder buiten Nederland en ten tweede wanneer ik vertel waarin ik me specialiseer krijg ik standaard dezelfde reactie. ‘Oh, you mean you’re in geriatrics?! That’s nice!’ Al moet ik bekennen dat bovenstaande reactie in Nederland ook niet ongewoon is voor niet-medici. Als ik vervolgens vertel dat ik niet in een ziekenhuis werk maar alleen in het verpleeghuis (of in de eerstelijn) is de verwarring compleet. ‘You practice only in the nursing home?’ Als ik meer uitleg geef aan buitenlandse collega’s over mijn dagelijkse werkzaamheden zijn ze stuk voor stuk vol lof over deze Nederlandse aanpak. Wat dat betreft loopt Nederland voor met een opleiding voor specialisten ouderengeneeskunde. Nergens anders ter wereld bestaat een opleiding in deze vorm. Of het de beste oplossing is weet ik niet, maar tot op heden ben ik nog niets beters tegengekomen. Een ding is echter wel zeker, de opleiding is er, maar de opleidingsplekken zijn nog niet gevuld. Zonde! Want het is oprecht een heel mooi vak.