Celeste Engwerda is aios ouderengeneeskunde en heeft als grote hobby hardlopen. Hierover schrijft zij regelmatig blogs op haar eigen website Celeste love 2 run. En soms komen die twee werelden even bij elkaar. In deze blog vertelt ze er meer over.
Afgelopen dinsdag had ik een pittige werkdag achter de rug. Dokter zijn van de kwetsbare ouderen in onze maatschappij is prachtig werk, maar het is soms ook hartverscheurend. Werelden die steeds kleiner worden, leed wat je niet kunt oplossen, de dood. Als 27-jarige, net beginnende, dokter is het soms best veel. Gelukkig staan mijn hardloopschoenen altijd trouw op mij te wachten wanneer ik thuis kom.
Tijdens het hardlopen worden mijn gedachten rustig. Zo ook afgelopen dinsdagavond. Ik dacht terug aan het gesprek met een 91-jarige dementerende patiënte en aan het einde van mijn 5 kilometer loop, ontstond het idee voor deze blog. Je zult nu vast denken: ‘Wat heeft dit in vredesnaam met de titel van deze blog te maken?’ Dat ga ik uitleggen.
Wanneer je geen herinneringen meer hebt.
Dementie. Het is een vreselijke ziekte. Mensen met weinig of geen herinneringen. Vorige week zag ik één van mijn dementerende patiënten, een 91-jarige mevrouw met een vasculaire dementie (dementie met een zeer fluctuerend beloop), hypertensie (hoge bloeddruk) en een moeilijk genezende wond op haar been. ‘Dokter, komt u morgen weer bij me langs?’ vroeg ze hoopvol aan het einde van het consult.
Ik vertelde haar dat ik dit weekend niet werkte. ‘Wat gaat u doen dan?’ Ik moest glimlachen om de verbaasde toon in haar stem. Spontaan begon ik te vertellen dat ik het weekend meedeed aan een hardloopwedstrijd. Aandachtig luisterende ze naar mijn poging haar uit te leggen hoe zo’n hardloopevenement verloopt. In verband met de doortikkende klok besloot ik mijn verhaal snel af te ronden met : ‘En iedereen die finisht krijgt een herinneringsmedaille’.
Mijn patiënte zei niets. Ze keek bedachtzaam. Ik vroeg me af of ze mijn verhaal wel begrepen had. ‘Herinneringsmedaille‘ herhaalde ze toen. ‘Had ik maar medailles die mijn herinneringen konden terugbrengen.’ Ik sloeg mijn ogen neer en pakte haar hand vast. Plechtig beloofde ik deze vriendelijke mevrouw om na het weekend mijn ‘herinneringsmedaille’ aan haar te laten zien.
Medailles. Meer dan een stukje metaal.
Wanneer je door de gang van mijn appartement loopt, zie je een hele lange rij met medailles aan de muur. Stuk voor stuk herinneren ze me aan een bepaalde periode of gebeurtenis in mijn leven. Soms aan snelle tijden of een eerste plek, maar meestal aan een gebeurtenis die op dat moment in mijn leven speelde.
Zoals de medaille die ik kreeg toen ik voor het eerst met mijn vader een wedstrijd liep. De medaille die ik verdiend had in het weekend, net nadat ik te horen had gekregen dat ik aangenomen was voor de opleiding tot specialist ouderengeneeskunde. De medaille die me terug doet denken aan een geweldige vakantieweek in Mallorca. En zo kan ik nog wel even door gaan.
Mijn medaillemuur neemt me mee door de afgelopen 2,5 jaar van mijn leven. Achter elk stukje metaal aan deze muur schuilt een verhaal.
Dankbaar.
Maandagmiddag. Ik liep enorm achter op mijn dagprogramma. De 15km wedstrijd van gisteren leek alweer dagen geleden. Snel liep ik de afdeling op waar onder andere de mevrouw van de ‘herinneringsmedaille’ woont. ‘Hier nog bijzonderheden?’ vroeg ik aan de dienstdoende verpleegkundige. ‘Please, zeg nee’, hoorde ik mezelf denken. Gelukkig. Geen moeilijke vragen. Snelwandelend verliet ik de afdeling weer.
‘Dokter, wacht! hoorde ik nog net op tijd. Mijn 91-jarige patiënte kwam haar kamer uit. ‘U zou mij nog uw herinneringsmedaille laten zien’. Ik werd rood.
Compleet vergeten. Mevrouw begon te lachen. Hard te lachen. Ik keek haar verbaasd aan. ‘Wie heeft hier nou dementie?’ zei ze onverwacht en heel gevat. ‘Het maakt niet uit hoor dokter, maar komt u dan morgen wel bij me langs met uw medaille? Herinneringen moet u koesteren’. De volgende dag reed ik eerder naar mijn werk. Met mijn medaille.
Wanneer ik nu naar de medaille van afgelopen weekend kijk, denk ik terug aan het moment dat ik de medaille aan mijn lieve patiënte liet zien. Wanneer ik nu naar deze medaille kijk, voel me dankbaar voor het hebben van mooie herinneringen.
Medailles zijn voor mij meer dan een stukje metaal, het zijn herinneringen aan de mooie momenten in het leven en die verzamel ik.