‘Vanachter mijn bureau in het artsenkantoor van het verpleeghuis heb ik goed zicht op een glazen deur. De deur is gedeeltelijk beplakt met anti-inkijkfolie, maar door de onderste helft kan je nog wel kijken. Iedere dag zie ik daardoor talloze benen voorbijkomen.
Na een jaar aan dit bureau kan ik, door bijvoorbeeld een circumductie van het rechterbeen of een schuifelend looppatroon in combinatie met een felgekleurde broek, feilloos achterhalen wie het kantoor passeert. Ook een bijzonder model rollator of gedecoreerde rolstoel kan al voldoende zijn om een bewoner te identificeren. Sommige benen zie ik meerdere keren per dag, terwijl anderen na een tijdje verdwijnen.
Het herkennen van bewoners aan willekeurige details staat voor mij symbool voor het werken in de langdurige zorg. Doordat je deze mensen zo regelmatig ziet, worden ze vanzelf een beetje onderdeel van je dagelijks leven. Net zoals je vroeger door het geluid precies wist of je moeder of vader de trap op kwam lopen. Een lange behandelrelatie schept een bijzondere band. En doordat je leert wat ‘normaal’ is voor iemand en wat bij diegene hoort en wat niet, kan je zorg verlenen die beter aansluit bij die persoon.
Wil je zelf testen hoe goed je je patiënten kent? Kijk eens of je kan raden om wie het gaat aan de hand van alleen een medicatielijst of de voorgeschiedenis. Mijn collega en ik kwamen hier laatst behoorlijk ver mee.
Het eerste jaar van mijn opleiding tot specialist ouderengeneeskunde zit erop. Het is voor het eerst dat ik een heel jaar op één plek heb gewerkt. Ik hield altijd wel van afwisseling en als anios krijg je dat voldoende. Maar na dit jaar geef ik toe dat ik mijn vaste plek achter de glazen deur ga missen.
Op mijn laatste dag in het kantoor zie ik opnieuw een paar benen stoppen voor de deur. Dit keer herken ik ze aan de orthopedische schoenen met opvallend sportief uiterlijk. Ik hoor wat geroezemoes. Nieuwsgierig loop ik naar buiten en zie een van de bewoners van onze somatiekafdeling staan. Ze heeft een bos rozen vast met een zelfgeschreven kaartje. Ze bedankt me uitgebreid voor het afgelopen jaar en ik weet even niet wat ik moet zeggen. We hadden een paar maanden geleden allebei niet verwacht dat ze nu in deze goede conditie hier zou staan. We praten een tijdje en nemen afscheid van elkaar.
Normaal gesproken houd ik werk en privé vrij strak gescheiden, maar dit kaartje zet ik thuis mooi in het zicht neer.’
Deze blog is geschreven door aios ouderengeneeskunde Djimme van Etten en verscheen op 24 februari 2025 in Medisch Contact.