Wat ik zo mooi vind aan de ouderengeneeskunde, is het intieme contact dat je met je patiënten kan hebben. Soms raakt iemand je echt. Wanneer het niet goed gaat met diegene ga je frequent langs. Je voert gesprekken over het leven en het levenseinde. Waar ben je opgegroeid? Hoe ben je hier terecht gekomen? Hoe had je dat eind voor je gezien? Wie wil je om je heen hebben? Heb je er altijd al over nagedacht of leef je in de minuut? Op het einde kom je nader tot elkaar. Nergens ben je zo hard nodig als daar aan het eind.
Daar aan het eind
Lig je met de dekens
Om je heen gevouwen
verkreukeld
Je handen wegen niets meer
Je legt ze in de mijne
En samen
Overzien we het leven
De mensen die je lief had
De reizen die je hebt gemaakt
De kinderen die je hebt gebaard
Of niet
Een voldane zucht,
glimlach
En een laatste sprankel
In je ogen
Daar aan het eind
Dit gedicht is geschreven door Michelle Botter. Michelle is derdejaars aios ouderengeneeskunde en loopt stage op een GRZ-afdeling in Rotterdam.
Lees ook de andere blogs van Michelle