Vandaag ging ik naar de sauna. Af en toe moet je dit jezelf gunnen, even heerlijk ontspannen.
Ik pak mijn spullen, spring in de auto en ga op weg. Daar aangekomen komt de relaxte sfeer me al tegemoet. Ik geniet van mijn eerste sauna en na 15 minuten stap ik ontspannen de sauna uit. Wat schetst mijn verbazing, een dame van ik schat ruim in de 80 loopt richting de sauna. Zij is daar met een andere vrouw en … haar rollator!
Mijn hart maakt een sprongetje, want ik vind het iets moois hebben. Even denk ik aan hoe moeilijk het moet zijn om met je rollator sommige sauna’s in te komen en hoe onzeker het soms moet voelen op de gladde vloer. Dit naast het feit dat zij vanmorgen waarschijnlijk een stuk meer moeite moest doen om bij de sauna te komen (vervoer regelen etc.) dan ik.
Door mijn werk weet ik dat het regelmatig ook anders gaat. Vaak genoeg voelt het hebben van beperkingen als een te hoge drempel om nog dit soort dingen te ondernemen. Want wat als het fout gaat? Hier kun je mooie gesprekken samen over voeren. Wat kan dan nog wel?
En hoewel ik begrip heb voor het feit dat die drempel voor sommigen toch te hoog is, sta ik van binnen even te juichen dat deze mevrouw vandaag heeft besloten dat ze zich niet tegen ging laten houden.