Aioto en ambassadeur Specialisme Ouderengeneeskunde Karin Pouw hield deze week een dagboek bij, op Facebook. Al haar teksten zijn nu ook hier te lezen.
Maandag: onderzoeksdag
Op dit moment combineer ik opleiding en onderzoek: één dag onderzoek en vier dagen opleiding.
Onderzoek doe ik meestal op de VU in Amsterdam. De dag begint met een berg e-mails en een kop choco-koffie. Die koffie is zo slecht, zelfs op de automaat staat ‘sterkte’…
Hoe start je een studie op?
Mijn onderzoek betreft een zogenaamde gerandomiseerde gecontroleerde trial. Hierbij gaan we bij de helft van de deelnemende verpleeghuizen een nieuwe werkmethode introduceren en bij de andere helft niet. Daarvoor is een studieopzet nodig. Vragenlijsten moeten worden ontwikkeld en aangepast, verpleeghuisorganisaties moeten worden benaderd om mee te doen en noem maar op. En er moet een speciale onderzoeksmodule worden ontwikkeld voor het elektronisch patiëntendossier. Ik heb weinig kaas gegeten van programmeren, dus daar helpt een ander bedrijf aan mee.
Delphi artikel
Ik heb de afgelopen maanden een studie gedaan naar de mening van experts in ons vakgebied over medicatie, en die resultaten moet ik nu op papier zetten. Twaalf maanden werk in een artikel van 3000 woorden stoppen, dat is lastig. Ik herinner mezelf er maar aan: schrijven is schrappen. Ondertussen drink ik heel veel thee. Mijn vriend zegt vaak dat ik verslaafd ben, maar ik vind dat grote onzin: ik kan stoppen wanneer ik wil. 🙂
Om 15.00 uur heb ik een bespreking met mijn twee begeleiders, Martin en Jacqueline. Zij zijn mijn co-promotoren en we werken bijna dagelijks samen. We bespreken de voortgang van het artikel: het begint al ergens op te lijken. Alleen nog de discussie schrijven en dan kan het grote muggenziften over grammatica, punten en komma’s beginnen!
Ik moet ook een presentatie maken voor een congres. Mijn collega heeft een tip: zet de kernzin van een dia op een post-it! Om 16.00 uur heeft iedereen op de onderzoekskamer een collectieve dip, dus we zetten een raar disconummer op. Vorige week hebben we twee minuten fitness geprobeerd. Je moet wat, toch?
Dinsdag: Verpleeghuisdag
Wondronde en Parkinsonpatiënten
De beste tijd om doorligplekken te beoordelen is ‘s ochtends, want dan liggen patiënten nog in bed. Vroeg op pad dan maar, naar een patiënt die door zijn gebroken heup bedlegerig is en dus een hoog risico heeft op doorligwonden. Het valt gelukkig nog mee, we zetten preventieve maatregelen in.
Ik neem even de tijd om achter mijn computer de rapportage van de dienst te lezen. Is er nog iets gebeurd met mijn patiënten? Vannacht niet.
Daarna begin ik te puzzelen aan de medicatie van meneer L. Hij heeft de ziekte van Parkinson waarvoor hij medicatie gebruikt, maar die medicatie werkt niet optimaal. De ene dag is hij erg stijf, de andere juist te beweeglijk. En daarbij heeft hij ook nog hallucinaties: hij ziet kippen lopen en mensen die er niet zijn. Lastig, want de medicatie tegen overbeweeglijkheid heeft hallucinaties als bijwerking. Een dilemma, waarbij de wensen van mijn patiënt zelf het meest belangrijk zijn. Hij is er nog niet over uit van welke klacht hij het meest last heeft: 
de kippen vindt hij wel gezellig.
Visite lopen
Het is tijd voor visite op de kleinschalige psychogeriatrie-woningen. Het is najaar en veel patiënten zijn aan het hoesten en snotteren. Sommigen zijn er slechter aan toe, een enkeling heeft een echte longontsteking. Door hun dementie kan niet iedereen goed aangeven waar ze last van hebben, daarom zijn de direct verzorgenden onmisbaar als mijn ogen en oren.
Met één van mijn patiënten gaat het niet goed. Hij heeft vergevorderde dementie, heeft een ernstige infectie en hij geeft al lang aan dat hij niet meer wil leven. Hij weigert sinds kort ook te eten en drinken. Ik schat zijn levensverwachting in als zeer kort, en ik overleg met familie hoe we kunnen zorgen dat hij zo min mogelijk last heeft van pijn en onrust in het laatste stukje van zijn leven.
Middagprogramma met overleg en opnames
Vanmiddag staan er twee multidisciplinaire overleggen (MDO’s) op de planning, op een andere locatie. Tijdens een MDO bespreken we de behandeldoelen en zorgplannen van de patiënten met de verzorging en familie erbij. Dit doen we elk half jaar. De patiënten en families zijn tevreden over hoe het gaat, al zijn er natuurlijk altijd verbeterpunten. Ik vind het vooral fijn om de familie eens te ontmoeten en te spreken, want ik werk hier nog niet zo lang.
Om 16.00 uur krijg ik een telefoontje, dat ik een heropname heb. Meneer P. was opgenomen voor een operatie aan zijn been, en nu is hij weer thuis. De medicatie is snel geregeld. Ik bezoek hem, maar hij blijkt direct na thuiskomst te zijn vertrokken om uit te gaan. Dat vat ik dan maar op als een gunstig teken…
Om 17.30 uur vertrek ik: op naar de speeddate-avond van SOON! Leuk om mogelijke nieuwe collega’s te ontmoeten.
Woensdag: Terugkomdag
Vandaag niet naar het verpleeghuis, maar naar de opleiding in Amsterdam. Ik zit in een groepje van elf AIOS. Fijn om iedereen weer te zien en hun verhalen te horen. Spuien is prettig, je maakt soms heftige dingen mee.
Probleemgedrag
Vandaag staat het opstellen van een behandelplan centraal. We oefenen dit met een casus over een man met probleemgedrag bij dementie. Het SMART (specifiek, meetbaar, acceptabel, realistisch, tijdsgebonden) opstellen van behandeldoelen is lastiger dan het lijkt. Probleemgedrag, zoals onrust, boosheid, agressie en angst, komt veel voor bij dementie en het wordt vaak door vele factoren veroorzaakt. Een perfect voorbeeld van een multidisciplinair probleem om van alle kanten aan te pakken.
Ervaringen uitwisselen en nog meer probleemgedrag
Ook belangrijk tijdens mijn onderwijsdag is het uitwisselen van ervaringen. Je loopt tijdens je opleiding tegen dingen aan, en door samen met de groep hierover te discussiëren kom je tot nieuwe inzichten en kun je er meteen mee aan de slag. Zo heb ik wat moeite met een patiënt die zeer veel aandacht vraagt, hoe zorg ik dat zij zich serieus genomen voelt terwijl ik niet elke dag zoveel tijd aan haar kan besteden als zij zou willen? Het uitwisselen van werkervaringen geeft hierin veel inzicht.
Je bent student of je bent het niet
We zijn studenten, dus het is ook leuk om na het onderwijs een drankje te doen in de Basket, het café op de campus. Daar kom ik ook een paar onderzoekscollega’s tegen. Oja, niet vergeten: binnenkort is er weer Journal Club. Ik heb een leuk artikel gevonden over antipsychotica, die kunnen we met de club uitpluizen.
Donderdag: Verpleeghuisdag
Ik begin op een andere locatie vandaag. Eerst eens de rapportage van de avond en nacht lezen en kijken of er nieuwe acties zijn. Ik maak een lijst voor de dag met mensen die ik moet zien.
Wonden en katheters
De verzorging vraagt of ik eerst even bij een patiënte langs wil gaan voor een wond aan de teen, ze hebben speciaal de steunkousen nog even uitgelaten. Daarna heb ik een afspraak: 
de suprapubische katheter van een patiënt moet worden verwisseld. Hij is erg gespannen, maar het gaat goed en ik krijg een duim omhoog. ‘Een makkie!’, lacht hij.
Visite lopen
Ik loop visite over de twee afdelingen die ik hier onder mijn hoede heb. De bloedsuiker van mevrouw A. is zodanig ontregeld door haar prednisongebruik dat er een insuline bijspuitschema nodig is; mevrouw D. heeft nekklachten; het wondplan voor de doorligplek van mevrouw E moet worden aangepast; ik onderzoek een patiënte met pijn in haar been, maar deze patiënte is dement en kan zich niet herinneren dat ze ooit pijn heeft gehad. Het hoogtepunt van de visite is een patiënte die een lijstje voor me heeft met wel zes klachten! Ze is 97 jaar maar weet prima wat ze wil. We lachen er samen om. Na de visite eet ik snel een boterham achter de computer terwijl ik de middag voorbereid.
Multidisciplinair overleg
Vanmiddag staan er twee multidisciplinaire overleggen (MDO’s) op de agenda, op een andere locatie. De psycholoog schuift ook aan, omdat op deze afdeling veel probleemgedrag speelt. Een van de patiënten wordt bijvoorbeeld snel boos: door zijn dementie verliest hij zijn grip op de wereld, en uit frustratie begint hij snel te schelden. Door een speciaal benaderplan, een dagprogramma en vaste zorgmomenten af te spreken kunnen we hem iets meer rust geven, maar het blijft elke dag een balans die zo kan omslaan. Dat is ook voor de familie lastig.
Daarna voer ik een leergesprek met mijn opleider. De lastige casus van een paar dagen geleden zit me nog dwars, die kan ik nu rustig bespreken. Zo kan ik toch met een lage bloeddruk de file in. 🙂
Vrijdag: Verpleeghuisdag
Ik begin mijn dag met een kop koffie bij de secretaresse! Dat kan ik iedereen aanraden: zij weet namelijk alles. Net als gisteren lees ik eerst de rapportage van de avond en nacht ervoor. Vandaag heb ik geen geplande visite staan, dus kan ik minder spoedeisende zaken aanpakken.
Bezoek aan de psychogeriatrie
Ik breng een kort bezoek aan de kleinschalige psychogeriatriewoning, om de huid van een paar patiënten te bekijken. Voor mij is het belangrijk om de reactie op een behandeling af en toe zelf te kunnen zien, en deze patiënt vindt het niet erg dat ik nog een keer naar het eczeem op zijn armen en benen kom kijken. 
Zijn buurman is niet blij met mijn komst: hij wil in bed blijven en niemand mag aan hem komen. Niets aan te doen, aandringen levert vaak nog meer boosheid op. Ik vraag of de verzorging een foto van zijn uitslag maakt op een later moment, dan kijk ik er op die manier naar.
Administratie
Ik heb vandaag geen gesprekken gepland, dus de volgende halte is mijn bureau. Ik bekijk laboratoriumresultaten en zet acties in werking, de besprekingen van gisteren werk ik uit, ik mail naar de behandelaren, de halfjaarlijkse medicatiereview plan ik in… En voor een aantal patiënten stel ik een beleid op zodat ze het weekend doorkomen.
Opnames
Vanmiddag komt er een nieuwe patiënt op de kleinschalige woning. Een mevrouw komt over van de geriatrische revalidatie. Ze heeft dementie en het ging al langer niet meer thuis. Toen ontspoorde de situatie volledig en werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Als ik het zo zie, is het een vriendelijke dame. Na de anamnese maak ik het behandelplan in orde. Het lichamelijk onderzoek bewaar ik voor volgende week, zo’n opnamedag is vaak al onrustig genoeg voor patiënten.
Aan het eind van de dag maak ik een overdracht voor de dienstdoende artsen, dan is het tijd voor weekend: op naar huis!
Hopelijk heeft mijn dagboek van afgelopen week jou meer inzicht gegeven in hoe de week van een Aioto er gemiddeld uit ziet. Is mijn beschrijving van deze werkweek niet genoeg voor jou? Neem dan contact met mij op, of loop een dagje met mij mee!
Omwille van de privacy zijn de voorletters van mijn patiënten in dit verhaal niet op waarheid gebaseerd.