Met een glimlach lees ik een van de meest recente blogs van Marijn Houwert, getiteld Puur eigenbelang. Hij is sowieso al een van mijn favoriete bloggers op Medisch Contact, maar dit keer is het echt een schot in de roos! Hij beschrijft een initiatief voor een traineeship voor (trauma)chirurgen in spe; waar een acht maanden durende stage in het verpleeghuis onderdeel van is, en dat is een fantastisch initiatief!
Het heeft even geduurd, maar nu ben ik zelf specialist ouderengeneeskunde in opleiding. Er is best een zoektocht aan vooraf gegaan, maar nu voel ik me meer op mijn plek dan in welk ander specialisme ook. Zowel het ziekenhuis (waar geriatrie mijn favoriet was), als de huisartsgeneeskunde pasten mij niet helemaal. Maar werken in het verpleeghuis? Dat had ik nooit serieus overwogen.
Hoe dat kan? Omdat ik er, net als veel andere dokters, nooit écht mee in aanraking was gekomen. Gedurende mijn zesjarige geneeskunde opleiding heb ik alle ziekenhuisspecialismen (soms meermaals) gezien, maar ben ik nooit in een verpleeghuis geweest.
Ook ik had allerlei vooroordelen; zo dacht ik bijvoorbeeld dat alleen dokters die nergens anders binnenkwamen in het verpleeghuis werkten. En dat het alleen een beetje ‘pappen en nathouden’ zou zijn, en paracetamolletjes voorschrijven. Niks is minder waar!
In het verpleeghuis heb ik de meest bevlogen, inspirerende en competente artsen leren kennen. Het specialisme ouderengeneeskunde is een jong en dynamisch vak, waar je goed een eigen invulling aan kan geven. Het is werken op het scheidsvlak tussen leven en dood, waarbij je snel een band opbouwt met patiënten en hun families. Je probeert zo goed mogelijk tegemoet te komen aan de wensen die zij hebben voor het laatste deel van het leven. Je werkt met kwetsbare mensen waarbij je veel pathologie ziet en dus heel medisch inhoudelijk bezig bent, maar je hebt ook zeer regelmatig te maken met zaken als ethiek en zingeving.
Mijn enthousiasme is duidelijk, maar ik vind het jammer dat ik daar pas ná mijn geneeskunde opleiding achter ben gekomen. Daarom zijn initiatieven, zoals Marijn die beschrijft, zo ontzettend belangrijk. Net als meer ruimte voor ouderengeneeskunde in het basiscurriculum. Op die manier komt er meer aandacht voor ons mooie specialisme, en hopelijk verdwijnt de focus op het ultieme doel – ziekenhuisspecialist worden – dan wat naar de achtergrond.
Bovendien kom je praktisch overal in de zorg in aanraking met kwetsbare ouderen; dus zou elke zorgverlener daar (al in de opleiding) ervaring mee moeten opdoen. Wij willen toch allemaal dat onze ouders en ook wij zelf later, de zorg krijgen die nodig is?
Inderdaad, dat is een beetje eigenbelang. Maar daar is niks mis mee, omdat het uiteindelijk in ieders belang is. Structureel meer aandacht voor ouderengeneeskunde is een breed maatschappelijk belang, voor nu en des te meer in de toekomst.
Zo snijdt het mes van een verpleeghuisstage voor (trauma)chirurgen aan twee kanten…
Deze blog is geschreven door Karin van der Harst, aios ouderengeneeskunde bij GERION.