‘Laatst werd ik gevraagd om een bewoonster te beoordelen. Deze mevrouw woont op een PG-afdeling en er was met haar familie afgesproken om de medische behandeling te richten op een goede klachtenbestrijding. Het is niet meer wenselijk om het leven onnodig te rekken; comfort en kwaliteit van leven moeten leidend zijn.
Ik had het verplegend personeel al een paar keer aan de lijn gehad. Het klonk niet goed: die ochtend liep ze met een slepend been, later ging haar mondhoek hangen en in de middag had ze een wegraking. Daarna is ze op bed komen te liggen met haar ogen dicht, ze voelde koud aan en haar ademhaling zakte steeds verder weg. Het leek erop dat deze mevrouw een forse beroerte doormaakte. Ik dacht dat deze mevrouw snel zou komen te overlijden en gaf het verplegend personeel de opdracht om de familie te bellen. Gelukkig oogde ze verder comfortabel.
In de middag kwam ik op de woning en werd ik naar de kamer van deze mevrouw gebracht. Ik stelde mijzelf voor aan de familieleden en gaf ze één voor één een hand. Daarna richtte ik mijn blik op de mevrouw die in bed lag en mij vragend aankeek. “Ach, vergeet ik mijzelf aan u voor te stellen! Ik ben Eline en ik ben de dokter.” Ze reageerde een beetje verrast, alsof een dokter helemaal niet nodig was. Ik vroeg hoe het met haar ging. “Het gaat goed hoor.”
Even later zei ze: “Waarom lig ik in bed met mijn kleren aan? Ik wil er uit.” Vervolgens ging ze vrijwel zelfstandig op de bedrand zitten en even later liep ze met haar rollator (zonder slepend been) haar kamer uit.
De familie en ik stonden stomverbaasd te kijken: wat gebeurt hier nu?! Dit had niemand verwacht. Iedereen was opgelucht en de familie kon weer met een gerust hart de woning verlaten.
Dit werk blijft mij verrassen!’
Deze blog is geschreven door Eline Laro. Eline is specialist ouderengeneeskunde en werkt op een PG-afdeling en somatiekafdeling van Van Neynsel in s-Hertogenbosch en Vught.
Lees ook de andere blogs van Eline