‘Er is een nieuwe bewoner op mijn PG-woning komen wonen. Als arts zorg je dan natuurlijk dat de medische zaken goed zijn geregeld: er moet een lijstje in het dossier staan met aandoeningen waarmee iemand bekend is, medicatie dient te worden ingevoerd, etc. Voor mij is de bewoner op dat moment een patiënt waar ik een dossier van heb. Totdat ik met de bewoner in gesprek ga.
De beste man heeft net ontbeten als ik hem kom bezoeken. Met zijn ochtendjas nog aan loopt hij naar zijn kamer waar wij even kunnen zitten. Ik begin wat vragen te stellen: “Hoe gaat het met u? Hoe bevalt het wonen hier?” Hij vertelt dat hij het fijn vindt dat hij hulp krijgt en dat hij een groot gevoel van vrijheid ervaart (wát een compliment voor een PG-afdeling!). Maar het is nog wel wennen met negen andere mensen op één woning.
Tijdens het gesprek leer ik hem steeds een beetje beter kennen. Hij vertelt dat hij uit een groot gezin komt van wel 17 kinderen en dat hij docent scheikunde is geweest. “Ik heb hier nog ergens een boek liggen dat ik geschreven heb.” Blijkbaar is hij gepromoveerd en op zoek naar zijn proefschrift. “Wat knap, dat doe ik u niet na!” Hij haalt uit bescheidenheid zijn schouders op.
Daarnaast is schilderen zijn grote hobby. Aan de muur hangen allerlei kunstwerken die hij zelf heeft gemaakt. Nog steeds schildert hij graag, maar hij merkt wel dat dit moeilijker wordt. Vroeger kon hij uren achter elkaar schilderen, dat houdt hij nu niet meer vol. “Dat hoeft ook niet meer”, zegt hij zelf.
Uiteindelijk vraag ik hoe het met zijn geheugen gaat. “Nou, dat gaat wel achteruit.” Hij vertelt dat hij merkt dat hij trager wordt en ook wel eens onzeker. “Maar dat hoort bij het ouder worden, ik zal het toch moeten accepteren.”
We sluiten het gesprekje af. “Ik hoop dat ik u niet snel weer zie; als dokter dan hè”. Hij zegt dat ik altijd bij hem op de koffie mag komen.
En ineens na 15 minuten is deze man geen patiënt op papier meer, maar een mens. Een mens met een heel leven achter zich, dat hem heeft gevormd tot wie hij nu is. Ik heb bewondering voor hoeveel berusting hij heeft gevonden in zijn situatie. Doordat ik deze man nu als mens zie, gaat mijn werk veel meer leven. Wat een voorrecht om zoveel mensen op deze manier te leren kennen!’
Deze blog is geschreven door Eline Laro. Eline is specialist ouderengeneeskunde en werkt op een PG-afdeling en somatiekafdeling van Van Neynsel in s-Hertogenbosch en Vught.
Lees ook de andere blogs van Eline