‘Het gevoel dat je vleugels hebt. Zo zou ik het omschrijven; het gevoel dat je krijgt als je in de flow bent in een drukke dienst. Je vliegt als een arend van casus naar casus. Stijgt boven de wolken uit en ziet de verschillende scenario’s en differentiaal diagnoses (dd’s). Je voelt je onoverwinnelijk zo hoog in de lucht. Tomeloze energie, hersenspinsels en recepten vullen je brein. De dd van een acute nierinsufficiëntie; alsof je gisteren nog in de schoolbanken zat, lepel je het in één keer op. “Ik vermoed een delier”, zeg je tegen de verpleegkundige over een suffe patiënt en voor je het weet loopt de betreffende dame die voorheen nog rolstoelafhankelijk was, hallucinerend door de gang. Een onverwacht overlijden waarbij je als een ware detective de kamer afspeurt op zoek naar clues, die je vervolgens natuurlijk niet vindt. De positieve urinesticks vliegen je om de oren en her en der start je antibiotica.
Op adrenaline zweef je van verpleeghuis naar revalidatiecentrum en weer terug. Die scherpte die je dan kan ervaren vind ik heerlijk. Elke prikkel vang je op. Het is alsof je alles helderder ziet.
Je dag wordt nog beter als jij en de verpleging elkaar goed aan voelen. Voordat je iets gevraagd hebt, is het al uitgevoerd. Kopjes thee en koffie worden met een knipoog voor je neus gezet. Ik moedig de verpleegkundige andersom ook aan om even pauze te houden en een boterham te eten. Alleen als we goed voor onszelf en elkaar blijven zorgen, kunnen we immers goed voor de patiënt zorgen. Tevreden kijk ik terug op een dag waarbij ik niet alleen de scherpte voor de dd’s heb kunnen bewaren maar ook de scherpte om voor mezelf te blijven zorgen. Ik ben weer veilig geland, schud de wolken uit mijn haar en klap mijn vleugels in. De dienst zit er weer op.‘
Deze blog is geschreven door Michelle Botter. Ze is specialist ouderengeneeskunde en werkt in een gerontopsychiatrisch verpleeghuis en in de eerste lijn in Rotterdam.
Lees ook de andere blogs van Michelle