‘Tijdens mijn eerste jaar als aios op de PG-verpleegafdeling bleken sommige collega’s onvermoeibaar, altijd opgewekt en met een onvoorwaardelijke liefde voor de bewoners. Eén van hen sprong er meteen uit. Zijn naam was Flip. Een harde werker met een sociale gave waar menig zorgverlener jaloers op zou zijn. Hij had slechts één klein nadeel: hij had vier poten en een pluizige staart.
Flip kwam bij ons wonen samen met zijn baasje Marie. Ze waren onafscheidelijk. De voorwaarde dat Flip op de afdeling mocht wonen was dat Marie en haar familie, Flip zouden verzorgen en uitlaten. Flip had echter grotere plannen. Binnen de kortste keren was hij niet alleen huisdier van Marie, maar een collega in hart en nieren. Hij was onder andere welzijnscoördinator, wandelcoach en knuffelspecialist. Zijn werkterrein betrof niet alleen Marie, maar de hele afdeling.
Zijn aanwezigheid deed wonderen. Bewoners die veel in zichzelf gekeerd waren, gaven hem ineens een aai. Anderen begonnen verhalen te vertellen over hun vroegere honden. Met een charmante kwispel en een strategische lik over een hand wist hij zelfs de meest sceptische harten te veroveren. Flip bracht iets wat geen medicijn kon: rust, verbinding en herkenning.
Hij inspecteerde rolstoelen, liep mee in de wandelgangen en nestelde zich tijdens familiegesprekken doodleuk op mijn schoot. Soms lag hij stilletjes aan het voeteneinde van het bed van een bewoner die afscheid nam van het leven. Als een trouwe, liefdevolle metgezel.
Het liep echter anders toen Marie haar heup brak en niet meer voor Flip kon zorgen. We dachten hem te moeten missen. Maar de afdeling en management dacht mee – zoals we dat in de ouderenzorg vaak doen. Flip ging bij Marie’s zoon wonen, maar bleef als “gastcollega” één à twee dagen per week terugkomen. Op die dagen liep hij gewoon weer zijn ronde. En Marie; die voelde zich weer even thuis.
Waarom ik dit verhaal vertel? Omdat het laat zien hoe rijk en menselijk het vak van specialist ouderengeneeskunde in het verpleeghuis is. Je bent niet alleen arts. Je bent ook coach, bruggenbouwer, begeleider van levenseinde én – soms – teamgenoot van een hond. Je werkt in een setting waar medische kennis, menselijkheid en creativiteit hand in hand gaan.
Werken in het verpleeghuis is een vak apart. En het is prachtig.’
Deze blog is geschreven door Ruth van Rijen.
Ze is aios ouderengeneeskunde bij opleidingsinstituut VOSON in Nijmegen.