Eind 2022 nam ik de beste beslissing van mijn leven. Tot dan toe had ik zeven jaar op de spoedeisende hulp gewerkt, maar ik had er steeds minder plezier in. Ik sprak erover met bevriende artsen, vriendinnen buiten de medische wereld en mijn vriend. We probeerden te achterhalen wat maakte dat ik niet langer meer plezier had in het werk. Kwam dit door het reizen? Iedere dienst 70 tot 90 minuten heen en ook weer terug. Waren het de diensten? Steeds werken als anderen vrij zijn, is niet zo leuk voor mijn sociale leven. Lag het aan het gebrek aan uitzicht op een opleidingsplek? Het was me inmiddels duidelijk geworden dat die kans erg klein was voor mij. Of waren het de werkzaamheden zelf, paste dit gewoon niet meer zo bij wie ik nu ben en de dokter die ik wil zijn?
Heel even heb ik nog overwogen om terug te gaan naar de werkplek waar ik ooit begonnen was: de spoedeisende hulp van ons lokale ziekenhuis, de plek waar ik me zo thuis voelde vanaf de eerste dag. Het ziekenhuis waar ik me nog altijd op mijn gemak voel als ik er naar binnenloop. Maar dat deed ik niet. Ik besloot helemaal wat anders te gaan doen. Het was niet de reisafstand alleen of de sfeer op de werkvloer na corona en de afwijzingen voor een opleidingsplek. Ik was in een andere fase van mijn leven terechtgekomen; een relatie, huis wat verbouwt moet worden, kinderwens. Voor mij paste de SEH daar niet meer bij. Ik heb geen moment spijt gehad van mijn tijd op de spoedeisende hulp; ik heb er veel geleerd en het zijn ervaringen die me in mijn dagelijkse werk nog steeds helpen. En het heeft me laten ontdekken wat ik belangrijk vind.
Maar… wat ga je dan doen als je al zeven jaar als anios in het ziekenhuis hebt gewerkt? Ik had wel de droom om te gaan specialiseren, maar welk specialisme kom je nou nog binnen na zo lang. En wat zou ik dan leuk vinden? Allemaal vragen die door mijn hoofd speelden. De eerste beslissing was het achter me laten van het ziekenhuis; ik was klaar voor werken in de eerste lijn. Het moest of ouderengeneeskunde of huisarts worden. Ik houd erg van het werken in een team en in mijn regio zijn er niet echt anios-plekken bij de huisarts, dus ik solliciteerde bij een grote zorgorganisatie als anios ouderengeneeskunde in de regio en werd aangenomen. Ik begon daar in het voorjaar van 2023 en voelde me er zo thuis dat ik een jaar later aan de opleiding tot specialist ouderengeneeskunde begon!
Ik heb mijn nieuwe liefde gevonden. Ik geniet ervan om de mensen en hun families te leren kennen. Ik ben blij als het weer lukt om een revalidant thuis te laten functioneren en teleurgesteld als het ondanks alles niet lukt. Ik geniet van de glimlachen op de gezichten van de mensen als je binnenkomt en van de vraag van die ene mevrouw hoe het met mijn dochter is. Het voelt heel waardevol om onderdeel te mogen zijn van deze laatste fase van het leven en ja, ook van het proces van sterven.
Ik heb mijn keus gemaakt: ik kies voor kwaliteit van leven, voor mijn patiënten en voor mijzelf en mijn gezin.
Deze blog is geschreven door Lisa Willink. Ze is aios ouderengeneeskunde bij opleidingsinstituut VOSON in Nijmegen.